نقد و بررسی کاربرد میراث در شعر فاروق جویده

هنر فراخوانی میراث از جمله مسائل مهمی است که مورد توجّه شاعران معاصر عربی قرار گرفته و بازتاب وسیعی در آثارشان داشته است. فاروق جویده از چهره های متمایز و صادق در جریان شعر معاصر مصری است که در جای جای آثارش از این هنر بهره برده و سعی داشته اهداف خود را از این رهگذر بیان کند. میراث در شعر او در دو سطح کلی متون دینی و حضور شخصیّت ها اعم از دینی، سیاسی، تاریخی، عامیانه و ادبی تجلی یافته است. از آن روی که حضور شخصیّت های سنّتی در شعر وی از بسامد بالایی برخوردار است. شاعر نیز با هنر نمایی و اسالیب منحصر به فرد در القای اهداف مورد نظر از آنها الهام می گیرد. در فراخوانی شخصیّت های سنّتی، شاعر سعی کرده از سه روش عَلَم (اسم، کنیه، لقب)، نقش و گفتار بهره جوید و آنها را در سه شکل جزئی، ممتد و محوری در بستر شعری خود حضور دهد. شیوه های فراخوانی شاعر نیز از طریق هر سه صیغه ی غایب، مخاطب و متکلم صورت گرفته است. شیوه های بهره مندی از میراث نزد وی متنوع است و شامل تکنیک های نقاب و بینامتنیت است. کاربرد میراث در شعر فاروق جویده در شش حوزه ی کلی میراث دینی، تاریخی، فرهنگ عامیانه (فولکلور)، اسطوره ای، ادبی و میراث صوفی حضور یافته است. از طریق به کار گیری شخصیّت های قدیمی و برخی آیات اقتباس شده موضوعات زیر برمی آید: انقلاب، خشونت، ظلم ستیزی، درد و رنج انسان معاصر، عذاب و غربت. این پایان نامه برآن است که با روش توصیفی ـ تحلیلی به نقد و بررسی کاربرد میراث در آثار شعری فاروق جویده بپردازد.